Ciężko się pogodzić, że kiedyś trzeba będzie odejść

Pracowałem na to całe życie, w końcu coś mam. W miarę dobrą pracę, rodzinę, kawałek miejsca dla siebie. Znalazłem nawet czas na lekarza, żeby powiedział mi, co ewentualnie mogę jeszcze zrobić, a ten powiedział mi wielkie stop. Masz rok życia. Góra rok. Pewnie większość ludzi w tym momencie szuka błędu lekarza, chce powtórzyć badań, chce wytknąć mu niekompetencje, bo przecież jasne, że czułem się może nienajlepiej ale to tylko przemęczenie. Niestety to nie jest przemęczenie, a jeśli z niego się wzięło to nie zareagowałem na czas. Teraz wiem, że pewnie po kolejnych świętach, pięknych rodzinnych, trzeba będzie spakować swój byt i zamknąć go w kilku drewnianych ściankach. Całość zaś ułożą kilka stóp pod ziemią i tak się to zakończy.

Bez sensu. Mam jeszcze małe dzieci, piękną żonę. Oni mnie potrzebują! Miałem ochotę krzyczeć na cały świat. Miałem ochotę ciskać przedmiotami w lewo i w prawo. Nie chcę umierać! Krzyk ten jednak zamknął się w mojej głowie. Ciało się poddało i zamiast krzyczeć powiedziałem tylko najbliższym – będzie dobrze. Spędźmy ten rok najlepiej jak się da. Chociaż wszyscy patrzyliśmy na siebie ze łzami w oczach i poza moim szeptem, nikomu nie udało się wydobyć innego dźwięku niż delikatne łkanie, które miało powiedzieć – „Nie martw się tato, damy radę”.

Wierzyłem i wierzyć będę, że przyjdzie po mnie Pan. Bóg nie dał mi choroby, dał mi zaproszenie do siebie. Miarą człowieka nie da się ogarnąć tego jak trudno jest nagle zostawić wszystko. Nie są istotne rzeczy, ale ludzie, których kochasz najbardziej na świecie. Wierzę, że za jakiś czas ich zobaczę, przyjdą tam , gdzie ja się znajdę i będziemy mogli się znów razem przytulić. Porozmawiać. Teraz jednak zaczyna się czas tęsknienia.

Dopiero w takich momentach jak ten zdajesz sobie sprawę, jak bardzo kochasz, jak bardzo marnujesz każdy dzień nie będąc z tymi, których Bóg dał Ci na swojej drodze. Czy trzeba było stanąć na progu życia, żeby się o tym dowiedzieć? Może tak. Może teraz chociaż przez ten rok będziemy mogli spędzać każdy dzień tak jakby to był ostatni dzień. Wszystkie kolejne dni przeplatane łzami i nadzieją będą jaśnieć w słońcu i będą tymi najpiękniejszymi.

Dostałem rok na uwierzenie w miłość. Dostałem rok, wyrok, w którym będzie odbywać się moja resocjalizacja. Uwierzyć Bogu tak, że oddam mu swoją żonę, swoje dzieci. Dostałem tak wiele. W wielu momentach z tego nie skorzystałem, teraz oddam wszystko i zaufam Ci, że będziesz się nimi wszystkim opiekował, nie dasz zrobić im krzywdy. Jestem Twój – to wszystko tak okropnie boli….